NA CO ZWRÓCIĆ UWAGĘ? CZEGO NIE PRZEOCZYĆ?

Depresja to poważna, przewlekła i nawracająca choroba, która zagraża życiu. Dotyka wszystkich, bez względu na wiek, płeć, status społeczny i zawodowy. Objawy depresji są różne, czasem niespecyficzne. Leczenie tej choroby trwa długo, a psychoterapia jest wspierana farmakoterapią.

Od czasów pandemii w Polsce dwa razy więcej pacjentów zgłasza się do specjalistów po pomoc. Często są to osoby w stanie bezpośredniego zagrożenia życia. W Polsce na tę chorobę cierpi ponad 4 mln pacjentów. 23 lutego obchodzimy Światowy Dzień Walki z Depresją.

Musimy być uważni, bo depresja objawia się bardzo różnie. Najczęściej jest to obniżony nastrój, brak energii, utrata zainteresowań, niemożność odczuwania przyjemności, ale też brak apetytu, bezsenność lub zmęczenie, obniżona samoocena, a także myśli samobójcze. Depresja jest chorobą, która może zagrażać życiu. Często chorzy ukrywają depresję przed bliskimi i rodziną, udają, uśmiechają się. Tymczasem trudno im normalnie funkcjonować. A uwagi typu ?weź się w garść?, ?dasz radę? - tylko pogłębiają złe samopoczucie.

Depresja częściej dotyka kobiety, panowie dłużej udają, że nic im nie dolega. Tę chorobę lekarze bardzo często diagnozują u nastolatków, a ostatnie lata pokazały, że już dwuletnie dzieci, chodzące do żłobka, odczuwają frustrację, lęk, ból rozstania np. z matką, która przyprowadza je rano do placówki i idzie do pracy. U małych dzieci depresja była często niezauważona. Nikt nie kojarzył smutku czy obniżonego nastroju u trzylatka z depresją. Tej chorobie mogą towarzyszyć różne dolegliwości - bóle brzucha, stawów, kości, głowy, brak apetytu, lęk separacyjny. Ale też nadmierna drażliwość, agresja, pobudliwość czy problemy z koncentracją.

WHO szacuje, że na świecie na depresję cierpi ponad 350 mln ludzi. Niektórzy wyleczą się już po pierwszym epizodzie depresji, a inni będą potrzebować pomocy do końca życia.

Najważniejsze to nie przeoczyć pierwszych sygnałów tej choroby i od razu zgłosić się do specjalistów. Często pierwszym lekarzem, który zauważa coś niepokojącego, są lekarze rodzinni. To oni mają największy i najczęstszy kontakt z pacjentami. Leczenie jest trudne i wymaga zaangażowania całej rodziny. W Polsce przybywa chorych, a coraz bardziej brakuje specjalistów - psychiatrów, psychologów, terapeutów.
Kolejki są wielomiesięczne, a to choroba nieprzewidywalna, wymagająca natychmiastowego leczenia.