Choć podróżowanie samo w sobie nie jest przeciwskazaniem w cukrzycy, to jednak Polskie Towarzystwo Diabetologiczne w swoich zaleceniach klinicznych zwraca uwagę na trudności związane z szybką zmianą strefy czasowej, z czym mamy do czynienia podczas podróży samolotem.

PTD zaleca w tym przypadku szczególną ostrożność. Dotyczy ona chorych na cukrzycę, szczególnie typu 1, leczonych insuliną i obowiązuje w całym okresie przestawienia organizmu na nową strefę czasową, a więc nie tylko w czasie lotu. Przyjmuje się, że okres adaptacyjny ten trwa tyle dni, ile godzin wynosi różnica czasu. Według zaleceń PTD, w tym okresie przede wszystkim konieczna jest częsta kontrola glikemii. Ważny jest także kierunek podróży. Gdy chorzy leczeni insuliną podawaną w modelu baza–bolus udają się samolotem na zachód (wydłużenie dnia) powinni podać dotychczas stosowaną dawkę insuliny długodziałającej wieczorem nowego czasu. Eksperci podkreślają przy tym, że ewentualne hiperglikemie wynikające np. ze spożywania posiłków na pokładzie samolotu mogą być korygowane dodatkowymi dawkami insuliny krótkodziałającej lub analogu szybkodziałającego. Z kolei przy podróży na wschód (skrócenie dnia) może być konieczne zmniejszenie dawki insuliny długodziałającej podawanej wieczorem.

W opinii PTD chorzy leczeni za pomocą osobistej pompy insulinowej nie muszą korygować zegara pompy ani modyfikować dawek insuliny, jeśli zmiana czasu nie przekracza dwóch godzin. Jeśli natomiast zmiana czasu jest większa, a planowany pobyt w innej strefie czasowej długi, zalecają stopniowe przesuwanie ram czasowych wlewu podstawowego o dwie godziny dziennie.

W zaleceniach klinicznych PTD rekomendują chorym na cukrzycę przygotowanie się do dalekich wyjazdów z uwzględnieniem nie tylko środka lokomocji, ale także m.in. czasu trwania podróży i klimatu kraju docelowego.